കോപം
അതെന്നെ ഭരിച്ചു.
നിരാശ എന്നെ മൂടിക്കളഞ്ഞു.
അപമൃത്യു വരിച്ച ആത്മാവിനെപ്പോലെ
ഞാന്‍ തലതാഴ്ത്തി.
അലഞ്ഞലഞ്ഞു ഒടുവില്‍ പുഞ്ചിരിയുടെ
കടലില്‍ ഇറങ്ങി.
എന്റെ ചുണ്ടുകളെ ഞാന്‍ തിരഞ്ഞു
എന്റെ കണ്ണുകളെ ഞാന്‍ തേടി.
എവിടെയാണ് എന്റെ പുഞ്ചിരി?
എന്റെ കവില്തടങ്ങളുടെ മഹത്വം
കളഞ്ഞുപോയി.
ഞാന്‍ ആയിരിക്കുന്ന പുഞ്ചിരി
ആരുടെതാണ്.
എന്നെ ഭരിക്കുന്ന കോപത്തെ
ഭരിക്കാന്‍ അതിനോടാരു പറഞ്ഞു.
എന്നെ മൂടിയ നിരാശയെ മൂടുവാന്‍
അതിനെങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു...?
ചിന്തകളുടെ ആഴവും പരപ്പും!
ReplyDelete